วันที่ ทำอะไรแล้วเหนื่อย แต่ใจชุ่มปอด..:)

"ทุกคนพยายามหาว่าความสุขอยู่หนใด
ทุกคนพยายามหาว่าความสุขเป็นตัวอย่างไร...
และหลายคนอยากมีความสุข....
มันจะดีไม่น้อย...ถ้าเราสามารถอยู่กับความสุขนั้น...โดยที่เราไม่โหยหา พยายามที่จะมีความสุข...
แต่ทุกคนสร้างมันขึ้นมาได้..ภายในใจของเรานี้เอง.."






วันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุข อีกหนึ่งวันเพราะผมได้ทำในสิ่งที่ผมอยากทำ คือ นำความรู้วิชาที่ตนเองได้เรียนมาแบ่งปันให้กับเพื่อนร่วมเรียน


บรรยายกาศวันนี้ ๑๙ กันยายน เป้นวันที่ทุกคนไม่มีเรียน แต่หลายคนต้องมามหาวิทยาลัย เวลา๙ โมง ตอนแรกผมนึกในใจว่าคงไม่มีใครมากมายหรอก

แต่ทุกคนทยอยมามีคนมาติวครั้งนี้ เกือน ๑๕ คน...

สิ่งที่ผมนึกสิ่งแรก จะติวกันตรง เพราะที่เรานัดกันไว้ที่ตึกแสบ(Sbb) ผมว่ามันค่อนข้างเป็นพื้นที่เปิด..หลายคนยังไม่มีสมาธิในการติวแน่ๆ ผมจึงบอกเพื่อนๆ..ให้รอก่อนผมกำลังจะไปขอห้องแอร์ปรับอากาศ เพื่อให้เพื่อนผมได้ติวกันอย่างมีสาธิและอากาศไม่ร้อน แต่น่าเสียดายเพราะวันนี้ ห้องไม่ว่างมีติวกฎหมายสำหรับนักศึกษา อีกกลุ่มหนึ่ง

แต่ไม่เป็นไร (ผมนึกในใจ) เรามีพื้นที่ศูนย์ฯ(ศูนย์พัฒนาการพูดรามคำแหง ใต้ตึกแสบ) บรรยากาศน่าจะเป็นสถานที่เงียบ...

ก็ได้เริ่มเวลาติวแล้วหลังจากที่ได้พื้นที่...วิชาที่เราติวกัน มีวิชา การเขียน 202 201 101 เขียนสามวิชาเลย..

การติววิชาแรกมันใช้เวลามาก เพราะถือว่าเป็นพื้นฐานอีกหนึ่งวิชาการเขียน เราจึงใช้เวลานานพอควร..ที่สำคัญผมอยากให้ทุกคนเข้าใจความหมายของการมีส่วนร่วมเป็นอย่าง...

ผมจึงเหมือนแกนนำกระบวนการเพื่อให้ทุกคนแชร์...ทุกคนเท่าเทียมกัน ทุกคนมีบทบาท และที่สำคัญการสร้างบรรยากาศให้ดูอบอุ่นเป็นกัน...ผมไม่แน่ใจว่าเพื่อน พี่น้อง ที่มาติวรู้สึก..อย่างไร...


สิ่งที่ผมเห็นวันนี้...นอกจากมาติวกัน..ทุกคนมาด้วยความหวัง..ว่า อยากได้แนวข้อสอบ...ว่าจะออกอะไรบ้าง..
แต่ผมคิดว่าสิ่งที่สำคัญมากกว่านั้น คือ..ความรู้ ที่เราจะเอาไปตอบข้อสอบ..มันสำคัญมากกว่า...แนวข้อสอบ..

วันนี้ผมจึงพยามให้เพื่อนๆหลายคนช่วยแชร์...และให้หลักการเขียน..แนวทางการเขียน..ข้อสอบ..มันสำคัญมาก..

การติวนั้น จริงๆแล้วมัน คือการแลกเปลี่ยน ว่าคุณเข้าใจ ว่าอย่างไร ในประเด็นนั้น..เพื่อนๆก็มาแชร์ ว่าสิ่งที่คุณพูดมันใช่ไหม..บางครั้งเราอาจได้ข้อมูลเพิ่มเติม...จากเพื่อนก็ได้..สิ่งนี้มันสำคัญและวิเศษมาก กว่าการทำความเข้าใจด้วยตนเอง...นี้คือเสน่ห์ของการติว...


วันนี้ผมพูดมาก...และเจ็บคอมาก..เพราะต้องแข่งกับเสียงพูดคุยกัน แลกเปลี่ยนกัน...
แต่ผมไม่รู้สึกเหนื่อยเลย..เพราะผมเต็มที่ เต็มใจ ที่อยากมาแลกเปลี่ยน..

ในใจผมยิ้ม อยู่เสมอ...ผมมองแววตาเพื่อน พี่ น้อง...ภาพของเขาติดตามผม...ผมต้องขอบคุณเพื่อนๆทุกคนที่ทำให้หัวใจผมชุ่ม..ด้วยน้ำใสใจจริง จากเพื่อน...


และผมอยากบอกว่า..การเรียนสิ่งสำคัญที่สุด คือ การช่วยเหลือซึ่งกันและกัน...ถ้าวันหนึ่ง..ลองนึกดูถ้าเราประสบความสำเร็จในชีวิต..ถ้าเรายืนสูง อยู่คนเดียว..ผมว่ามันหนาวนะ....